Noorderhaven 18
Harlingen
Ergens vóór 1917 verandert de bestemming van Noorderhaven 18 van ‘woonhuis’ in een ‘bedrijf in scheepsbenoodigdheden en oude metalen´. In dat jaar zal Raphaël Pais, 24 jaar, waarschijnlijk al bij zijn vader ‘in de zaak’ zijn gekomen.
Neem alvast een kijkje
Het Kodakboxje van Arie Pais
Ergens vóór 1917 verandert de bestemming van Noorderhaven 18 van ‘woonhuis’ in een ‘bedrijf in scheepsbenoodigdheden en oude metalen´. In dat jaar zal Raphaël Pais, 24 jaar, waarschijnlijk al bij zijn vader ‘in de zaak’ zijn gekomen.
Uit het huwelijk van Raphaël met Rosa Heymann wordt in 1921 zoon Aäron geboren. Arie, zoals zijn maten hem noemen, is deel van een hechte vriendengroep. Ze gaan samen naar de bioscoop, leggen een kaartje en trekken zelfs op de fiets naar Loenen op de Veluwe, om te gaan kamperen. In 1938 doen de jongens eindexamen, waarna Arie een kantoorbaan in Leeuwarden krijgt.
In de eerste oorlogsjaren telt Noorderhaven 18 naast de familie Pais nog een vierde bewoner: Winston, genoemd naar Churchill. Het is een rashond, een vervaarlijke buldog waarmee Arie regelmatig op stap gaat. Als duidelijk wordt dat de familie Pais naar Westerbork moet, ontfermt Arie’s vriend Dirk zich over Winston. Bovendien heeft Dirk een onderduikadres voor Arie geregeld. Maar die wil niet weg: ‘Ik wil bij pa blijven’, zegt hij. Voor zijn vertrek geeft Arie allerlei bezittingen bij zijn vrienden in bewaring. Zo krijgt Jan boeken, een Kodakboxje, een schrijfmachine en doorslagen van Arie’s correspondentie van de laatste jaren. Daaruit blijkt onder meer dat Arie pogingen heeft gedaan uitstel te krijgen op grond van de Portugees-Joodse achtergrond van de familie.
Op 20 augustus 1942 is Aäron Pais bij de eerste acht Joodse mannen uit Harlingen die worden weggevoerd naar een Joods werkkamp. Zijn moeder en vader volgen.
Het vriendenclubje van Arie blijft na de oorlog intact. De jongens blijven bevriend tot hun dood en met het Kodakboxje worden nog jarenlang veel vakantiefoto’s gemaakt.
-
Ameland - Hollum - Dijk bij de Reeweg - Vogelkijkpunt
Ameland - Hollum - Dijk bij de Reeweg - Vogelkijkpunt
-
De bevrijding van Friesland 1
De bevrijding van Friesland 1
Nadat de geallieerde luchtlandingstroepen in september 1944 bij Arnhem waren verslagen duurde het nog tot maart 1945 voordat de geallieerden weer in het offensief gingen. Daarna ging het echter snel. De Duitse troepen in Gelderland en Overijssel waren ernstig verzwakt en de overmacht was groot. Gesteund door een effectief Fries verzet werd Friesland uiteindelijk in een hoog tempo bevrijd.
Begin april werd duidelijk dat de bevrijding van Friesland nabij was. Hoewel de provincie niet zoals andere delen van Nederland te kampen had gehad met een echte Hongerwinter, waren er wel grote tekorten aan bijna alles. En de terreur van de bezetter werd almaar groter. Hierdoor werd ook het verzet tegen de bezetter steeds sterker. De strijd tussen beide was begin 1945 harder dan ooit tevoren.
In Friesland waren de zogenoemde Knokploegen (KP) verantwoordelijk voor de meeste verzetsdaden. Maar er waren ook andere groepen. Op bevel van de Nederlandse regering in Londen werden al deze groepen samengevoegd in de Nederlandse Binnenlandse Strijdkrachten (N.B.S.). In Friesland gebeurde dit op 12 december 1944.
Met de N.B.S., in de volksmond aangeduid als de BS, kreeg het gewapende verzet een organisatie met een duidelijke structuur. Het was de bedoeling dat de N.B.S. ook een rol zou spelen bij de aanstaande bevrijding. Daartoe werden verzetsgroepen vanaf het najaar van 1944 voorzien van wapens. Deze werden vanuit de lucht gedropt. Op 8 april zond Radio Oranje de boodschap ‘De fles is leeg’ uit. Dit was het sein voor de NBS om 36 uur later te beginnen met de uitvoer van sabotageacties. Het doel was om het de Duitsers zo moeilijk mogelijk te maken om zich te verweren tegen de naderende geallieerde troepen.Dat deed het verzet door bruggen en spoorwegen onklaar te maken, vaarwegen te blokkeren en wegen te versperren. De reactie van de bezetter was meedogenloos. Als represaille werden op verschillende momenten en plekken nog tientallen gevangenen gefusilleerd.
Toen de Canadezen op 12 april Friesland eenmaal waren binnengetrokken werden zij uiterst effectief ondersteund door het Friese verzet. Doordat het uitstekend georganiseerd was kon het de Canadezen helpen om belangrijke bruggen in handen te krijgen, beschadigde bruggen te repareren en te adviseren over de meest gunstige route.
Op 18 april was de hele provincie met uitzondering van de Waddeneilanden bevrijd (deze werden eind mei en in juni bevrijd). In vergelijking met andere provincies is er in Friesland weinig gevochten. Over het algemeen werden de paar duizend Duitse troepen, die Friesland niet hadden kunnen ontvluchten, door de Canadezen relatief snel verslagen.
De commandant van de Royal Canadian Dragoons, Lieutenant Colonel Landell, prees de acties van het verzet door te stellen ´Friesland liberated herself´. Hoewel dat wellicht wat overtrokken is, hebben de acties van het Friese verzet zonder meer de bevrijding versneld. En het aantal slachtoffers aan geallieerde kant verminderd.
Bij confrontaties met Duitse troepen en hun Nederlandse handlangers verloren zeker 31 verzetsmensen hun leven. Aan geallieerde kant sneuvelden tenminste elf Canadezen en één Fransman. Bij de gevechten en beschietingen vielen ook tientallen burgerslachtoffers. Het aantal slachtoffers aan Duitse kant is niet bekend, maar vermoedelijk liep dat aantal in de honderden. Met 320 vernielde en 4000 beschadigde woningen en 80 vernielde bruggen was Friesland materieel de minst beschadigde provincie van Nederland.
