Speijer
Harlingen
Dat op dit pand ooit een muurschildering zat was al jaren bekend, maar welke naburige winkelier nu exact de advertentieruimte op de gevel huurde bleef lang onduidelijk. Op een foto uit ca. 1920 waren namelijk enkel de woorden 'bedden, dekens' en 'Da...
Hier schon mal ein Vorgeschmack
Das könnte dich auch interessieren
Dat op dit pand ooit een muurschildering zat was al jaren bekend, maar welke naburige winkelier nu exact de advertentieruimte op de gevel huurde bleef lang onduidelijk. Op een foto uit ca. 1920 waren namelijk enkel de woorden 'bedden, dekens' en 'Dames- Heeren- en Kinderkleeding' goed leesbaar. Mogelijk was de adverteerder de firma T. Stind. Die dreef een mantelmagazijn maar verkocht ook bedden, dekens, 'springveerenmatrassen', ledikanten en het befaamde Jaeger ondergoed uit Stuttgart. Het zuiver wollen ondergoed zou een heilzame werking hebben op de doorbloeding van de huid. Volgens zoöloog en hygiënist dr. Gustave Jaeger (1832-1916) was de mens van dierlijke oorsprong en moest die zich daarom uitsluitend kleden met producten van dierlijke afkomst.
Maar er waren veel méér mogelijke adverteerders. Kleermaker Van der Moolen, Elkan Pais Rzn, de firma A. Heeger, H. & B. Flottow en de Gebroeders Voss handelden allemaal in combinaties van manufacturen, bedden, dekens, matrassen, vitrages, wollen gordijnstoffen, herenconfectie, karpetten en lopers. Onderscheid was er overigens wel: alleen de Gebroeders Voss mochten de 'Zeer Eerwaarde Heer Pastoor' tot hun clientèle rekenen.
Uiteindelijk bracht een teruggevonden advertentie van de firma A.E. Speijer uit 1927 uitkomst. De tekst van de advertentie komt zoveel overeen met die van de foto, dat de muurreclame aan de firma Speijer toegeschreven kan worden. Het schip en het decoratieve motiefje zijn uit deze advertentie overgenomen.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Boonweg: gras en schapen
Boonweg: gras en schapen
(beluister hier het audioverhaal)
Het is bijna niet voor te stellen dat de zee deze dijk kan verslaan. Toch was er in de laatste veertig jaar een keer of acht serieuze dijkbewaking nodig. Rinus en Sander Dorst van Zeedefensie zijn dan ook altijd voorbereid. Hier in de werkplaats hangen de zaklampen aan de muur, de portofoons staan aan de lader en ligt het draaiboek op tafel. Voor het geval dát.
Vader en zoon Dorst liggen er niet wakker van, ze weten namelijk precies hoe de dijk erbij ligt. Elke week inspecteren ze de 25 kilometer dijk tussen Harlingen en Nieuwebildtzijl. En elke dag zijn ze hier sowieso te vinden, voor onderhoud en beheer. Zo gooien ze bijvoorbeeld kuilen dicht die door honden zijn gegraven en vangen ze ongeveer 150 mollen per jaar in hun klemmen.
Is dat nou echt nodig? Ja, want gangen, gaten en kuilen kunnen de dijk behoorlijk verzwakken. Ook is de grasmat superbelangrijk om de bovenlaag sterk te houden, hiervoor wordt een mengsel van zes soorten diepwortelend gras gebruikt. Als 80% van een vierkante meter grasmat ook daadwerkelijk uit grassprietjes bestaat, zijn de mannen dik tevreden.
Het gras wordt onderhouden door de schapen die je tussen april en oktober op de dijk ziet grazen. Met hun 'gouden voetjes' trappen ze de grond precies genoeg in en zorgen ze zo voor de ideale stevigheid. Vroeger graasden er ook wel koeien, maar hun hoeven deden meer kwaad dan goed.
De droogte van de laatste zomers baart wel eens zorgen. Schapen hebben soms nauwelijks genoeg te eten en enkele dijkvakken moesten opnieuw ingezaaid worden. Ook zette het waterschap voor het eerst een egger in, een machine die onkruid uit het gras haalt.
Andere soorten grassen en kruiden op de dijk zouden trouwens best een idee zijn, maar of dat veilig is? De proefvakken die je onderweg zag, laten vooralsnog zien dat de combinatie van schapen en gras het beste is voor de stevigheid van de dijk.
Aan de 'achterkant' van de dijk vind je geen gras maar asfalt, met daaronder steen en zand. In de jaren negentig bleek het asfalt zo zwak dat uit voorzorg breuksteen en grond bij de werkplaats is neergelegd. Je weet immers maar nooit. Intussen wordt er ook een proef gedaan met innovatieve asfaltbekleding.
Ingesproken door:
De van oorsprong Friese Esther Kokmeijer is kunstenares, ontdekker, designer and fotograaf. Ze woont tegenwoordig in Rotterdam, maar werkt overal ter wereld.
Esther werkt met Joop Mulder aan een serie projecten waarmee ze met korenbloemen verhalen over water zichtbaar wil maken. Een zee van bloemen, een terp omringd door water, een dijkdoorbraak en Holwerd aan zee, zichtbaar gemaakt met miljoenen bloeiende Korenbloemen. “Inspirerend hoe Joop zo begaan was met het prachtig Waddengebied. Hoe hij verhalen over dit bijzondere landschap tot leven wist te brengen en zich inzette om intieme ontmoetingen te creëren met dit landschap.”
Dit verhaal is onderdeel van de route Gemalen Verhalen van Sense of Place
