Gruno rijwielen
Harlingen
Begin 20ste eeuw is dit hoekpand een uitgelezen plek voor een ‘reclamebord’, want de Brouwersstraat en de Rozengracht vormen dan de zuidelijke invalswegen naar de binnenstad. Na de aanleg van de Afsluitdijk in 1932 wordt het verkeer intensiever en r...
Hier schon mal ein Vorgeschmack
Das könnte dich auch interessieren
Begin 20ste eeuw is dit hoekpand een uitgelezen plek voor een ‘reclamebord’, want de Brouwersstraat en de Rozengracht vormen dan de zuidelijke invalswegen naar de binnenstad. Na de aanleg van de Afsluitdijk in 1932 wordt het verkeer intensiever en rijdt bijvoorbeeld de autobus vanuit Alkmaar vanaf de zeedijk via deze kruising de stad in. Middenstanders, maar ook bedrijven van buiten de stad, geven plaatselijke schilders de opdracht voor het schilderen van een muurreclame. Men huurt daarvoor van de huiseigenaar voor een bepaald bedrag een aantal vierkante meters. Zodoende staan op de zijgevel van dit huis vaak meerdere muurreclames zoals van de Fa. Gebr. Hoeksema, een Stoomververij en Chemische Wasscherij, Van Houten's Cacao en dus van Gruno.
Gruno is een Nederlandse fabrikant van fietsen, gevestigd in Winschoten. Of het nu door de goede marketing komt of door de eersteklas rijwielen, feit is dat het bedrijf één jaar na de start in 1897 al veertig man aan het werk heeft. In 1899 presenteert Gruno al een gemotoriseerde driewieler en een rijwiel met hulpmotor. Het bedrijf blijft tientallen jaren voorop lopen: er komen octrooien voor veiligheidsbouten en roestwerend lakken, voor verchromen en een bevestigingsnok voor de dynamo op de voorvork. Maar na ruim honderd jaar valt begin 21ste eeuw toch het doek.
-
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
Lemster Polders - Grutte Bekken - Uitkijktoren
-
Boonweg: gras en schapen
Boonweg: gras en schapen
(beluister hier het audioverhaal)
Het is bijna niet voor te stellen dat de zee deze dijk kan verslaan. Toch was er in de laatste veertig jaar een keer of acht serieuze dijkbewaking nodig. Rinus en Sander Dorst van Zeedefensie zijn dan ook altijd voorbereid. Hier in de werkplaats hangen de zaklampen aan de muur, de portofoons staan aan de lader en ligt het draaiboek op tafel. Voor het geval dát.
Vader en zoon Dorst liggen er niet wakker van, ze weten namelijk precies hoe de dijk erbij ligt. Elke week inspecteren ze de 25 kilometer dijk tussen Harlingen en Nieuwebildtzijl. En elke dag zijn ze hier sowieso te vinden, voor onderhoud en beheer. Zo gooien ze bijvoorbeeld kuilen dicht die door honden zijn gegraven en vangen ze ongeveer 150 mollen per jaar in hun klemmen.
Is dat nou echt nodig? Ja, want gangen, gaten en kuilen kunnen de dijk behoorlijk verzwakken. Ook is de grasmat superbelangrijk om de bovenlaag sterk te houden, hiervoor wordt een mengsel van zes soorten diepwortelend gras gebruikt. Als 80% van een vierkante meter grasmat ook daadwerkelijk uit grassprietjes bestaat, zijn de mannen dik tevreden.
Het gras wordt onderhouden door de schapen die je tussen april en oktober op de dijk ziet grazen. Met hun 'gouden voetjes' trappen ze de grond precies genoeg in en zorgen ze zo voor de ideale stevigheid. Vroeger graasden er ook wel koeien, maar hun hoeven deden meer kwaad dan goed.
De droogte van de laatste zomers baart wel eens zorgen. Schapen hebben soms nauwelijks genoeg te eten en enkele dijkvakken moesten opnieuw ingezaaid worden. Ook zette het waterschap voor het eerst een egger in, een machine die onkruid uit het gras haalt.
Andere soorten grassen en kruiden op de dijk zouden trouwens best een idee zijn, maar of dat veilig is? De proefvakken die je onderweg zag, laten vooralsnog zien dat de combinatie van schapen en gras het beste is voor de stevigheid van de dijk.
Aan de 'achterkant' van de dijk vind je geen gras maar asfalt, met daaronder steen en zand. In de jaren negentig bleek het asfalt zo zwak dat uit voorzorg breuksteen en grond bij de werkplaats is neergelegd. Je weet immers maar nooit. Intussen wordt er ook een proef gedaan met innovatieve asfaltbekleding.
Ingesproken door:
De van oorsprong Friese Esther Kokmeijer is kunstenares, ontdekker, designer and fotograaf. Ze woont tegenwoordig in Rotterdam, maar werkt overal ter wereld.
Esther werkt met Joop Mulder aan een serie projecten waarmee ze met korenbloemen verhalen over water zichtbaar wil maken. Een zee van bloemen, een terp omringd door water, een dijkdoorbraak en Holwerd aan zee, zichtbaar gemaakt met miljoenen bloeiende Korenbloemen. “Inspirerend hoe Joop zo begaan was met het prachtig Waddengebied. Hoe hij verhalen over dit bijzondere landschap tot leven wist te brengen en zich inzette om intieme ontmoetingen te creëren met dit landschap.”
Dit verhaal is onderdeel van de route Gemalen Verhalen van Sense of Place
